Steentijd
Door: Kavazo
Blijf op de hoogte en volg Karin
22 Mei 2017 | Verenigd Koninkrijk, Gloucester
Gisteren verslag gemaakt, zoals elke dag. Maar er was een internetstoring in het hotel, zodat ik het verslag niet kon publiceren. De storing duurt al 2 dagen volgens de receptionist. Vandaar dat ik vandaag de Ipad heb meegenomen om te zien of we ergens onderweg nog verbinding op het internet kunnen krijgen. Dan kan ik het verslag alsnog publiceren. Hoop dat het lukt!
Waar hieronder 'vandaag' staat, moet je 'gisteren' lezen. Want het is gisteren (zondag dus) gemaakt.
Uitgecheckt in Gloucester. Vandaag gaan we alweer richting Kent > boot.
Maar voordat het zover is, hebben we nog 2 heerlijke dagen voor de boeg. Het weer is zonnig en aangenaam. Niets te klagen dus. Wel wacht ons een vier uur durende autorit, die we opvrolijken met een bezoek aan 'de stenen'. En daarmee bedoel ik de megalithische stenen van Avebury; maar liefst 4000 jaar oud. Een aantal jaren geleden bezochten we al eens Stonehenge, daarom nu gekozen voor Avebury. Door een weide vol boterbloemen en fluitekruid lopen wij langs de joekels van stenen. Wonderbaarlijk hoe ze de stenen rechtop hebben kunnen zetten in die tijd met primitieve middelen. Het valt ons op dat de stenen in een precieze lijn staan, steeds aan weerskanten van een soort 'weg' die daartussendoor loopt. Lijkt net alsof het wegmarkeringen zijn aan de zijkanten van de 'weg'. Deze fictieve weg komt dan uit (in onze fantasie) bij een stel supergrote stenen, groter dan alle andere. Dit lijkt wel een poort. Want daarachter zien we drie cirkels van stenen; een grote cirkel, daarbinnen weer een kleinere cirkel en dan nog een kleinere cirkel, met in het midden van de kleinste cirkel een bijzondere steen. Aha.... wij hebben het eeuwenoude raadsel van wat deze bouwsels moeten voorstellen, in 5 minuten opgelost (hahahaha): een weg met een toegangspoort naar een heiligdom. Tussen de grote stenen door lopen schapen te grazen. Sommige schapen schuren langs de stenen. Ze hebben vast jeuk of ze vinden het gewoon een lekker gevoel. Het is al met al een indrukwekkend geheel. Het terrein waartoe de oeroude stenen behoren, is eveneens groot. Er is nog een mansion te zien en een boerderij die nu is omgebouwd tot horeca-uitspanning, verder een prachtig rond gebouwtje dat ooit een duivenhok was (omdat ze graag duif aten in de mansion). En het hele domein is omzoomd door wijdse bloemige velden en sappig, onberispelijk onderhouden gras. Alles van flinke afmetingen.
Na een lange wandeling tussen alle 'heilige' stenen door en een lekker kopje white tea (thee met melk) en koffie americano (gewone, zwarte koffie), gaan we weer terug naar de auto voor het vervolg van de reis. Twee uur rijden we aan een stuk door. Maar dan zie ik een tuincentrum. Toch eens even neuzen of ze een echte Engelse roos hebben die lekker geurt. Er staan rozen zat, maar ik ben op zoek naar de David Austin rozen (kweker), in de variëteit Wollferton Old Hall. Die en geen ander wil ik hebben. En die hebben ze niet. Gewoon een leeg vakje waar hij hoort te staan. Ben duidelijk niet de enige die deze roos mooi vind. Drie miles down the road zien we weer een tuincentrum. We stappen uit en gaan weer op zoek. Dit tuincentrum is veel groter, dus alle kans. En ja hoor, de David Austin rozen staan er weer te pronken, in allerlei variëteiten, behalve die van mijn voorkeur. Ik concludeer hieruit dat het blijkbaar niet mag, deze vakantie. Volgende keer beter.
Na een half uurtje zijn we in het hotel waar we de laatste twee overnachtingen hebben voordat we weer op de boot stappen naar Duinkerken. Het hotel ligt tegenover het wereldberoemde Apcot, de paardenracebanen. Mooi.
Om de good spirit er nog even in te houden heb ik nog wat grappige borden gefotografeerd die ik hier laat zien. En ook wat 'beautiful people'.
Ook hebben we tijdens deze vakantie ontdekt dat de Engelsen een heel specifiek stemgeluid hebben, vooral de vrouwen/meisjes. Ze hebben een (vind ik) heel harde schelle stem, een beetje geknepen, en als ze lachen berg je dan maar. Het lawaai is overdonderend. Wij hebben dat meerdere keren ondervonden in een restaurant, waar een groepje van 4 meiden achter ons zat. Wij konden door hun luide geklets en keiharde gelach elkaar nauwelijks meer verstaan. Een paar keer zaten er nog grotere groepen bij elkaar waaronder ook mannen. Die kunnen er ook wat van! In het tamelijk grote restaurant waar wij waren, kon iedereen, waar die ook zat, tot in de verste uithoeken, alles horen en verstaan wat die groep zei. Zoiets heb ik in Nederland nog niet op deze manier meegemaakt. Heel erg veel lawaai. De tijd van de 'stiff upperlip' en de 'manners' (manners Basil, manners... Fawlty Towers) is geloof ik wel voorbij.
Waar hieronder 'vandaag' staat, moet je 'gisteren' lezen. Want het is gisteren (zondag dus) gemaakt.
Uitgecheckt in Gloucester. Vandaag gaan we alweer richting Kent > boot.
Maar voordat het zover is, hebben we nog 2 heerlijke dagen voor de boeg. Het weer is zonnig en aangenaam. Niets te klagen dus. Wel wacht ons een vier uur durende autorit, die we opvrolijken met een bezoek aan 'de stenen'. En daarmee bedoel ik de megalithische stenen van Avebury; maar liefst 4000 jaar oud. Een aantal jaren geleden bezochten we al eens Stonehenge, daarom nu gekozen voor Avebury. Door een weide vol boterbloemen en fluitekruid lopen wij langs de joekels van stenen. Wonderbaarlijk hoe ze de stenen rechtop hebben kunnen zetten in die tijd met primitieve middelen. Het valt ons op dat de stenen in een precieze lijn staan, steeds aan weerskanten van een soort 'weg' die daartussendoor loopt. Lijkt net alsof het wegmarkeringen zijn aan de zijkanten van de 'weg'. Deze fictieve weg komt dan uit (in onze fantasie) bij een stel supergrote stenen, groter dan alle andere. Dit lijkt wel een poort. Want daarachter zien we drie cirkels van stenen; een grote cirkel, daarbinnen weer een kleinere cirkel en dan nog een kleinere cirkel, met in het midden van de kleinste cirkel een bijzondere steen. Aha.... wij hebben het eeuwenoude raadsel van wat deze bouwsels moeten voorstellen, in 5 minuten opgelost (hahahaha): een weg met een toegangspoort naar een heiligdom. Tussen de grote stenen door lopen schapen te grazen. Sommige schapen schuren langs de stenen. Ze hebben vast jeuk of ze vinden het gewoon een lekker gevoel. Het is al met al een indrukwekkend geheel. Het terrein waartoe de oeroude stenen behoren, is eveneens groot. Er is nog een mansion te zien en een boerderij die nu is omgebouwd tot horeca-uitspanning, verder een prachtig rond gebouwtje dat ooit een duivenhok was (omdat ze graag duif aten in de mansion). En het hele domein is omzoomd door wijdse bloemige velden en sappig, onberispelijk onderhouden gras. Alles van flinke afmetingen.
Na een lange wandeling tussen alle 'heilige' stenen door en een lekker kopje white tea (thee met melk) en koffie americano (gewone, zwarte koffie), gaan we weer terug naar de auto voor het vervolg van de reis. Twee uur rijden we aan een stuk door. Maar dan zie ik een tuincentrum. Toch eens even neuzen of ze een echte Engelse roos hebben die lekker geurt. Er staan rozen zat, maar ik ben op zoek naar de David Austin rozen (kweker), in de variëteit Wollferton Old Hall. Die en geen ander wil ik hebben. En die hebben ze niet. Gewoon een leeg vakje waar hij hoort te staan. Ben duidelijk niet de enige die deze roos mooi vind. Drie miles down the road zien we weer een tuincentrum. We stappen uit en gaan weer op zoek. Dit tuincentrum is veel groter, dus alle kans. En ja hoor, de David Austin rozen staan er weer te pronken, in allerlei variëteiten, behalve die van mijn voorkeur. Ik concludeer hieruit dat het blijkbaar niet mag, deze vakantie. Volgende keer beter.
Na een half uurtje zijn we in het hotel waar we de laatste twee overnachtingen hebben voordat we weer op de boot stappen naar Duinkerken. Het hotel ligt tegenover het wereldberoemde Apcot, de paardenracebanen. Mooi.
Om de good spirit er nog even in te houden heb ik nog wat grappige borden gefotografeerd die ik hier laat zien. En ook wat 'beautiful people'.
Ook hebben we tijdens deze vakantie ontdekt dat de Engelsen een heel specifiek stemgeluid hebben, vooral de vrouwen/meisjes. Ze hebben een (vind ik) heel harde schelle stem, een beetje geknepen, en als ze lachen berg je dan maar. Het lawaai is overdonderend. Wij hebben dat meerdere keren ondervonden in een restaurant, waar een groepje van 4 meiden achter ons zat. Wij konden door hun luide geklets en keiharde gelach elkaar nauwelijks meer verstaan. Een paar keer zaten er nog grotere groepen bij elkaar waaronder ook mannen. Die kunnen er ook wat van! In het tamelijk grote restaurant waar wij waren, kon iedereen, waar die ook zat, tot in de verste uithoeken, alles horen en verstaan wat die groep zei. Zoiets heb ik in Nederland nog niet op deze manier meegemaakt. Heel erg veel lawaai. De tijd van de 'stiff upperlip' en de 'manners' (manners Basil, manners... Fawlty Towers) is geloof ik wel voorbij.
-
22 Mei 2017 - 11:03
Robert:
Gelukkig toch nog je reisverhaal ontvangen !
Heb deze gisteren node gemist.
Fijn te lezen dat jullie je nog altijd zeer amuseren.
Jammer dat het niet gelukt is met de rozen. Zoiets vind je meestal wanneer je er niet naar op zoek bent.....
Deze zin vond ik ook weer prachtig: "De tijd van de stijve upperlip en de manners (manners Basil, manners... Fawlty Towers) is geloof ik wel helemaal voorbij."
Tja, dan zul je toch eens een bezoek moeten brengen aan ons mooie Drenthe. Hier zijn de manners nog altijd van een ouderwets kaliber (.....) .
Liefs en xxx
R&R. -
22 Mei 2017 - 17:09
Monique:
weer genoten van je verslag, jammer dat jou roos er niet tussen stond zeg -
22 Mei 2017 - 22:12
Yvonne:
Nu pas lees ik jullie verhaal en bevangt mij weer het Stonehenge-gevoel van heeeeel veeeel jaren terug, geinig! En zo ook de rest van het verhaal, je voelt je zelf ook in Fawlty Towers rond sluipen...... Bedankt voor weer een bijzonder verhaal en goede reis terug.
Liefs, Y&R -
22 Mei 2017 - 23:13
Karin :
Robert, heb je de foto's wel gezien? Je was zo snel met je reactie. Kreeg hem al binnen toen ik in het winkelcentrum nog foto's aan het plaatsen was. -
22 Mei 2017 - 23:13
Karin :
Robert, heb je de foto's wel gezien? Je was zo snel met je reactie. Kreeg hem al binnen toen ik in het winkelcentrum nog foto's aan het plaatsen was. -
23 Mei 2017 - 09:06
Astrid:
Gezellig hoor met die schaapjes ertussen. En wat een 'beautiful people' zeg...
Hahhaahahaa
tot snel ! -
23 Mei 2017 - 09:10
Robert:
Ja, die heb ik gezien hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
